Hori dio muralak. Zoritxarrez Derry eta Ipar Irlanda osoa Erresuma Batuaren menpe daude oraindik. Horrek ordea ez du eraginik beraien hain irlandesa den izaera alai eta irekian. Hiri eder bat ezagutzeko aukera izan dugu hiru egun hauetan; historia handiko hiria, istorio ezkutu asko dituena.
Gozatzeko asteburua izan da, eta baita ikastekoa ere. Irlandako gatazka gertutik bizitzeko asteburua, hilabete batzuk lehenago Belfasten hasitako bidea jarraitzekoa. 40 urte beteko dira Bloody Sunday-etik eta han bizitakoa gertutik ikusteak hunkitu egiten du: ama batek semea nola hiltzen zuten ikusi ondoren idatzitakoa, semea galdu duten gurasoek bere hiltzaileengandik jasotako eskutiza, bideoak, argazkiak...
Derryn ere etxean bezela sentiarazten gaituzte euskaldunoi. Beraz, beste batean elkartuko garelakoan...
Etxetik idatzi nahi, baina azkenean gauza bat eta beste atzeratuz eta atzeratuz joan naiz, azkenean berriro ere Dublinen egon arte.
24 egun pasa dira, 24 egun luze. Memorian gordeko ditudan 24 egun. Parrandan laburtu nezake nere Euskal Herriko estantzia, baina ez, parte handi batean protagonista izan diren arren, beste milaka gauza izan dira hor: kamioko edo gaztetxeko arratsalde xinpleak, puntetara behartua joan nintzenekoa, argazki sesioa...
Poztu naiz denak berdin segitzen zuela ikusteaz, familia, lagunak... Jaso dudan besarkada bakoitzak bete nau, bete aurrera jarraitzeko. Hurrengo bi hilabetetarako gasolina izango dira. eta hemen haien beharra dudanean disko gogorrera jo eta hantxe aurkituko ditut zuekin bizitako momentuak.
Negar zotinka esan nion agur Euska Herriari, baina baten batek esan zidan moduan maitasunezko negar malkoetan. Agurtu ezin izan zintuztedanei ondo segi eta laister arte; bi xorginei bi aste barrurarte; eta beste guztiei ikusiarte!
Besarkada handi bat itsasoaren beste aldetik!
