IRRI EGITEN DUENARI (esperoak merezi izan du)

Duela 3 astetik nabil txoko hau eguneratu nahian, baina baten baten esperoan egon naiz, bi sorginek gogoa zutelako txoko honetan zerbait idazteko.  Beraz, oraingo hontan beraiena da hitza:


IRRI EGITEN DUNARI

7egunetako hamaika momenturi jarri behar diogun izenburua. Denerako erantzuna duena, denerako balio duena: irri egiten dunari. 
 
10 kiloko maleta: hiru beroki, 18 galtzerdi para, 24 txano, 13 eskularru pare, 20 bufanda eta kulero batekin iritsi ginen. Lehendabizi Londonera. Etxebek esan zigun fligh conecction eta guk fligh conecction, fligh conecction. Horrela iritsi ginen helmugara: EIRE!! Han azaldu zen Etxebe bere media FIN eta KAZADORAREKIN. "Ta gu polo nortera etorriko bagina bezela. Kasuen dio", esaten genuen harro. Baina egunetik egunera gure hitzak irentsi genituen: "Kasuen dio ze hotzaaaa". Eskerrak etxe txiki eta goxoa genuela kaleko hotzak berotzeko.
 
Galway. Lehenengo inpresioa 10. Herri arrantzale, koloretsu, txiki, goxo eta gaelikoa maite duena. Guk euskara maite dugun moduan. Ez dakigu hango zerbezek zer duten, baina erabat aztoratu gintuzten. Ene bada! Artoa, agian? Kar, kar! Ala autobuseko banpiroak egindako koska? Ez, ez! Guk uste, zuzeneko musika izan zela gu mozkortu gintuena, Galway bera. Musika herrikoia, zainetako odola ere dantzan jartzen zuena. 7 egunetan, pub desberdinetan erreleboa hartu zuena. 
 
Eguraldiaren baldintzen erabaki genuen zein izango zen gure hurrengo eguneko plana: Aran Islands konkistatzera. Julian Jantzik jarritako bost orduko txirrinda proba gainditzeko ahaleginetan. Baina, ederki gainditu genuen. Gora, behera, ezker eta eskuinera… iritsi ginen jarritako helburua: Cliffak. UUUAAAUU!!! 25 metro behera… ze inpresioa!! Berdegune eta itsaso artean munduko erreginak bezala sentitu ginen. Argazkietan ez ezik, ziur bihotzean ere sentsazioa betiko gordeko dugula. Aran Island: BI-KAI-NAK! 
 
Galwayen xarma berezian atzean utzita hartu genuen Dublinera, berriro ere. Hanka eta besoak ohean etzan nahian eta begiak itsututa motxila ere ahaztu genuen autobusean. Mok, mok! Ta zorte txarra hasi besterik ez: ohe berean hiruak lo, portatila hautsi, kamarako txartela ataskatu, kamera gabe gelditu, etxeko alarma itzaltzen ez jakin .. Kar, kar! Baina guzti horiek irrifar eta algaraz gogoratzen ditugu. 
 
Temple Bar-eko parranda ere itzela izan zen. Ginness eta Ginness edalontzi artean. Kar, kar! Herriko jaietan sortzen den antzeko sentsazioa, herri giroa, giro jatorra. Eta zapaldu genuen lehen taberna: bi pisu. Eta nola ez, gu goian, palkoan. Ginnessa mahaira ekarri ziguten, markesen antzera. Barandilaren barroteen artetik ikusten genuen "kontzertua". Bi gizon biolina eta gitarrarekin. Gu filosofeatzen, giroaren magiak dantzan ateratzen zizkigun hitzak eta ideiak. Giro bohemioa, auzoan anrasten zenekoa. Hau den hau pagotxa! Ñoo! 


Hurrengo egunetan alferkeriak jan gintuen. Ez al da egia? Alferkeri eta alferkeri artean Dublin gehiago ezagutu genuen, hori ere egia da. Horrela, gure helburu eta nahiak asebeteak geratu ziren: konpainia ederraz gozatzea lehenik, eta "ia ke estamos" Irlanda ezagutzea. Kar, kar!
A! Nola amaitu bidai OSOAN zehar, O-SO-AN, protagonista izan direnak aipatu gabe? Abestien jolasa, supermerkatura pijaman joatea, karikatura jolasa, txokolatezko bazkaria, Etxeberen Peniseko propaganda, promozioa eta publizitatea 24ordutan, tranbiako doako bidaiak, sagardo katxia, autobuseko banpiroa eta beste autpbuseko bomitona, supermerkatuko bokatak, konkis momentuak … Eta abar luze bat!!! 
 
Orain egitan!! Dirua jasotzen duzu Penisen promozioagatik? Kar, kar!! 
 
Denbora pasa arren, zein baino zein hobeto gogoratu eta sentitzen ditugulako momentu hauek… Luzerako idatzita gera daitezen … Betira arte Irlanda!! Laster arte Etxebe!! Plazera izan da! 


Neretzat ere plazerra izan da aste hori zuekin gozatzea! Laister arte zuei ere!